Rozbudowa Teatru Polskiego w Szczecinie
Sale prób, scena szekspirowska, zaplecze technologiczne, magazyny dekoracji, garderoby, pracownie
Zespół projektowy: Tomasz Maksymiuk, Jerzy Szparadowski, Marek Kokorudz, Piotr Wilento
Projekt konkursowy – wyróżnienie
Czwarta ściana – konwencja wprowadzona do teorii teatru przez Diderota. Symbolizuje wielopłaszczyznową granicę pomiędzy aktorem, a widzem – podkreślając odrębność tych dwu przestrzeni.
Burzenie czwartej ściany – metafora twórczego podejścia do czwartej ściany, polegającego na przełamaniu odrębności spektaklu i nawiązaniu bezpośredniego kontaktu z widzem. Zabieg stosowany teatrze m.in. przez Brecht’a, Shakespeare’a, eksploatowany również w filmie postmodernistycznym. „Miejsce” czwartej ściany można wskazać na krawędzi sceny czy płaszczyźnie ekranu.
Postrzegając pojęcie czwartej ściany w szerszym aspekcie, można uzyskać narzędzie do ilustrowania postawy teatru (tu jako zespołu tworzącego spektakl) wobec świata realnego, zewnętrznego czy społecznego. Tendencja do emigracji teatrów czy spektakli z Teatrów (budynków) do innych przestrzeni, ulica, tramwaj, mieszkanie, jest ponownie burzeniem kolejnej ściany – tym razem tworzącej realny budynek Teatru.
Opisywane zjawisko, nie tylko dzięki przypadkowej zbieżności językowej z językiem budowlanym ale głównie dzięki ścisłemu związkowi ze strukturą obiektu, może być traktowane jako punkt wyjścia do sposobu myślenia o strukturze nowego budynku Teatru – o jego ścianach.
